| Heroina Piątka |
| Przeczytałam Heroinę. po namowach Ewagriusza. Wielość nieprzeczytanych książek ogranicza bowiem moje wybory. Mamy chyba inne zdanie na jej temat. Może wy mi pomożecie dostzrec w tej jksiażce coś , czego nie widze. Cztym zatem jest dla mnie ta lektura: Na pewno nie jest to apoteoza ćpania. Ale czym jest? Formą ekspiacji autora? Nie mam jeszcze pomysłu na tę książkę. mam emocje. zdumienie, marną kondycja naszego człowieczeństwa, kruchością tego, co o nim decyduje. Przerażenie pokusą " dążenia do szczęścia" drzemiącą w każdym nas, może tą pustynią, o której pisze we wstępie. Nie zastanawiałam się jeszcze czemu służy ta wielość narracji, rożnych i jednakich jednocześnie ,jakby uosobiona heroina przemawiała przez usta bohaterów. Nie zabierałam się do tej książki, pomijałam, ją, bo uciekam od takich klimatów. Strasznie jestem poddana na nihilizm, na przerażenie naszą ludzką lichością. Wiesz, myślę, ze nawet kilka okołonarracyjnych refleksji, rozważań na przykład na temat ludzkiej pogoni za szczęściem ( włącznie z katastroficzna wizją zaćpanego społeczeństwa) jest wynikiem, wypadkową tego, ze autor był ćpunem. Myślę, ze on nadal tkwi w tym jednowymiarowym, płaskim świecie człowieczeństwa sprowadzonego do kilku fizjologicznych czynności. Nadal nie ma żadnego odniesienia do nikogo i niczego poza zamkniętym światem swoich doznań. Dlaczego bohaterowie zachowują jak więźniowie ( cwelą i są cweleni) jakby to była jakaś inicjacja cholerna, uskuteczniana pomiędzy paroksyzmami wymiotów. To jedyne relacje między bohaterami??? Żeby jednak heroina tak człowieka zredukowała, musiałby być już przed tym nieco zredukowany.? A może się mylę? Straszliwy cynizm przetworzony przez zaćpany umysł w parodię miłości. ( kiedy przyszły nieboszczyk wprowadza Bartka w świat ćpunów). Przypomniało mi się tez, ze dawniej czytałam jego Bagno. Uczucie zniesmaczenia długo mnie nie opuszczało: mroczna, wymiotna literatura. Jakieś pomieszanie sacrum z profanum ( ten motyw świątyni budowanej obok miejsca znalezienia okaleczonych zwłok). Autor zdaje się być opętany, zarażony jakąś bagienną obsceną, te wizje, jak z koszmaru sennego. Narratorzy jego powieści ukazują człowieka sprowadzonego tylko do roli uwikłanego w doznania zmysłowe mechanizmu rzygającego, ćpającego i uprawiającego jakiś chory seks. Ani jednej myśli spoza tych doznań, ani jednego wzlotu poza horyzont płaskich doznań. Nic z ducha. A może coś jest? Ale co? |